ΠΑΡΑΜΥΘΟ…ΛΟΓΕΙΑ (15/23)

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΟΥΛΗ

Η μουσούδα του λευκού σκύλου προσπαθούσε απεγνωσμένα να πιάσει μια γνώριμη μυρωδιά!  Προσπαθούσε να καταλάβει που βρισκόταν, ηθελε να γυρίσει στο σπίτι! Μα είχε σπίτι; Το λουρί στο λαιμό έδειχνε ότι κάποιος τον είχε υπό τη προστασία του!    

-Γιατί  αργούν; Η ώρα περνούσε και κανένας δεν ερχόταν. Τι συμβαίνει; Επαθε κάποιος κάτι;

Ξαφνικά άρχισε να βρέχει έπρεπε κάπου να κρυφτεί. Έκανε να περάσει το δρόμο αλλά ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στη μούρη του!

-Παλιόσκυλο! του φώναξε παραλίγο να μου χαλάσεις το αμάξι! Παλιόσκυλο!

ούτε καν με ένα όνομα .Όμως είχε όνομα, το είχα δώσει ο Κύριος του ο Στέφανος όταν τον αγόρασε από το pet shop! Χιονούλης ήταν το όνομα του λόγω του λευκού του τριχώματος, γάντι το όνομα! 

Όμως τώρα ήταν γεμάτος με λάσπες, μόνος και πεινασμένος! Κανείς δεν του έδινε σημασία! Εκείνος έψαχνε κάποιον να τον πάει σπίτι του και όλοι τον έδιωχναν! Η νύχτα προχωρούσε και εκείνος ήταν ολομόναχος! Κάτι σκύλοι του δρόμου προσπάθησαν να του πιάσουν τη κουβέντα ωστόσο εκείνος δεν απάντησε! Τα γρυλίσματα έφεραν καυγάδες και ο Χιονούλης γέμισε αίματα! Λιγη ώρα μετά τους πλησίασαν άνθρωποι και σταμάτησαν!

Ενα μικρό κορίτσι τράβηξε το Χιονούλης και του είπε, «Έλα πρέπει να πάμε στο γιατρό! Θα σε βοηθήσει».

Ήταν εξαντλημένος όταν έφτασαν στη γιατρό!

-Έλα, έλα μην φοβάσαι! Τον περιποιήθηκαν  και τον καθάρισαν όμως κανένας δεν είχε εμφανιστεί να τον πάρει!                                 

-Με ξέχασαν,δε με θέλουν! Ενα δάκρυ κύλησε από το μάτι του!

Δεν ήταν όμως έτσι! Η οικογένεια του Χιονουλη είχε δηλώσει την εξαφάνιση του και όταν ενημερώθηκαν ότι βρέθηκε, όλοι πήγαν στο κτηνιατρείο για να τον βρουν! Ο Χιονουλης ήταν μέλος της οικογένειας τους. Όσο για τον ίδιο χάρηκε πολύ που τους ξαναείδε. Δεν μπορούσε μακριά τους, αγαπούσε πολύ τα παιδιά και ήθελε να παίζει συνέχεια μαζί τους. 

Ο Στέφανος φρόντισε να κλείσει τη πόρτα του κήπου που είχε ξεχαστεί ανοιχτή. Ενώ ο Χιονούλης κατάλαβε ότι δεν φεύγουμε από το σπίτι χωρίς άδεια!

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ