Γιαννακοπούλου Δήμητρα

Η δικιά μου γειτονιά

Αν ποτέ περάσεις απ’ τη δική μου γειτονιά
θα δεις τα δέντρα να σκύβουν και ν’ αγκαλιάζονται σφιχτά.
Οι ακτίνες του ήλιου το πρωί κάνουν γιορτή,
μόλις καταφέρουν να αγγίξουνε τη γη.
Θα αισθανθείς πως κάποιος σε παρακολουθεί
κι όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα θα είναι πάντα εκεί.
Είναι το βουνό που στέλνει το αεράκι;
Φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη, καλοκαιράκι...
Σε σπίτια βγαλμένα από άλλη εποχή
θα μυρίσεις το νυχτολούλουδο, ρόδο και γιασεμί.
Στέκουν δίπλα σε άχαρες, ψηλές κατασκευές
με «φροντισμένους» κήπους και τσιμεντένιες πυλωτές.
Στη γειτονιά μου μένουν άνθρωποι πολλοί
ξένοι, αταίριαστοι, διαφορετικοί...
Όμως, όταν ξυπνούν το πρωί
μοιράζονται την ίδια ανατολή.

ΣΣ Το ποίημα δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας Α΄ τάξης της καθηγήτριας Ζαφειρίας Παπαδημητρίου.