ΠΑΡΑΜΥΘΟ…ΛΟΓΕΙΑ (10/23)

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑΣ 

Κάποτε ήταν ένας ξυλοκόπος. Κάθε πρωί εδώ και είκοσι χρόνια έπαιρνε το τσεκούρι του, το πριόνι του και τα γάντια του και ανέβαινε στο βουνό, για να κόψει ξύλα.

Είχε μάθει τη δουλειά από τον πατέρα του και αυτός την είχε μάθει από τον παππού του. Ήταν μία οικογένεια ξυλοκόπων εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο ξυλοκόπος από μικρός πίστευε με όσα του είχανε πει παππούδες του ότι τα δέντρα πρέπει να κόβονται για το καλό του ανθρώπου. Θα τα έκανα ξύλα για τη φωτιά, θα τα έφτιαχναν χαρτί και άλλα προϊόντα που χρησιμεύουν στον άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν εκείνο το πρωινό ξεκίνησε με τραγούδι και χαρά να κάνει αυτό που ήξερε καλά τόσα χρόνια, να κόβει δέντρα. Αρπάζει το τσεκούρι του και ξεκίνα να χτυπήσει το δέντρο να του κάνει πληγή και μετά να το κόψει με το πριόνι. Την ώρα που άρχισε να κόβει το δέντρο ακούει μία φωνή να του λέει:

- Τι κάνεις άνθρωπέ μου;

Πάγωσε ο ξυλοκόπος.

-Εσύ δεν ακούς; Ακούστηκε και πάλι μία φωνή.

Ο ξυλοκόπος άρχισε να κοιτάζει γύρω του. Πήγε το μυαλό του ότι κάτι παράξενο συμβαίνει και γύρισε κοιτώντας προς το δέντρο.

 -Ναι, φίλε καλά κοιτάς. Εγώ σου μιλάω.

-Μα πως είναι δυνατόν, μήπως ονειρεύομαι;

- Όχι δεν ονειρεύεσαι. Εγώ σου μιλάω η Βελανιδιά. Δεν καταλαβαίνεις ότι με πονάς; Γιατί πας να με χτυπήσεις;

- Αυτή είναι η δουλειά μου!

- Δουλειά το λες εσύ αυτό; Να πληγώνεις τα δέντρα και να καταστρέφεται το δάσος;

- Και τι να κάνω; Πώς θα ζεσταθούν οι άνθρωποι, πώς θα γράφου τα παιδιά στο σχολείο και πόσα άλλα πράγματα μπορούμε να κάνουμε με το κορμό σου;

- Ανόητε ξυλοκόπε, όλα αυτά που λες μπορείς να τα κάνεις και με άλλους τρόπους. Το οξυγόνο που σου δίνω για να αναπνέεις ποιος θα στο δώσει; Δεν σας φτάνει που μας καίτε. Θα μας κόβετε κιόλας; 

- Τι να κάνω; Πώς θα ζήσω;

- Για να ζήσεις εσύ, πρέπει να σκοτώσεις εμένα; Ξέρεις πόσα άλλα πλάσματα ζουν από μένα; Πουλιά φωλιάζουν στα κλαδιά μου, ζώα τρέφονται με τα φύλλα μου και μετά βελανιδιά μου.

- Δέντρο, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Είπε ο ξυλοκόπος και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι του.

Την άλλη μέρα μετά από πολλή σκέψη ο ξυλοκόπος ανέβηκε το βουνό αποφασισμένος να αλλάξει ζωή. Έτσι λοιπόν κάθε πρωί φρόντισε τα δέντρα, δεν άφηνε άλλους ξυλοκόπους να τα πληρώσουν και γύρω από τη βελανιδιά έβαλε μελίσσια. Αυτό θα ήταν τώρα το επάγγελμα του: μελισσοκόμος. Η χαρά του δέντρου ήταν τόσο μεγάλη που φαινόταν πιο πράσινο από ποτέ.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί μαθητική εργασία που έγινε με αφορμή την παρουσίαση, από την καθηγήτρια Γεωργία Αλειφέρη, παραμυθιών που ανθολογούνται στο σχολικό εγχειρίδιο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α’ Γυμνασίου, όπου οι μαθητές και οι μαθήτριες δοκίμασαν τις δυνάμεις τους στη συγγραφή παραμυθιών.