ΠΑΡΑΜΥΘΟ…ΛΟΓΕΙΑ (9/23)

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΤΑΚΤΟΥ ΜΠΑΛΟΝΙΟΥ

«Το μπαλόνι μου, το μπαλόνι μου», φώναξε το μικρό κορίτσι, όταν έχασε το κόκκινο μπαλόνι που της είχε αγοράσει η μητέρα της για τα γενέθλια της. Τα κλάματα του κοριτσιού δεν ενόχλησαν καθόλου το μπαλόνι, που ήθελε να φύγει. Επιτέλους μπορώ να πάω να κάνω ό,τι θέλω. Ήταν όμως έτσι; Ο αέρας άρχισε να φυσάει ψηλά και το ταξίδι του ξεκίνησε.

Είχε ακούσει από το κορίτσι ότι βρισκόταν στην Ελλάδα. Που να είναι άραγε αυτή η Ελλάδα; Είχε ακούσει από τον πατέρα της μικρής πώς βρισκόντουσαν στην ωραιότερη χώρα του κόσμου και έτσι ήταν. Το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας κυριαρχούσε παντού. Στο κορίτσι άρεσε να πηγαίνει στη θάλασσα. Αχ! Πόσο όμορφο ήταν τώρα που το έβλεπε από ψηλά. Τα βουνά αγκάλιαζαν το τοπίο και ξάπλωναν μέχρι την αρχή του απέραντου γαλάζιου, που γινόταν ένα με αυτό. Χρώματα και αρώματα μπερδεύονταν και γίνονταν ένα τοπίο. Ήταν μαγικό! Επίσης στη μικρή φίλη του άρεσε πολύ να διαβάζει. Για αυτό ήξερε πολλά πράγματα για την ιστορία της. Ήξερε για το Λεωνίδα και τον Θεμιστοκλή, το χρυσό αιώνα του Περικλή, αλλά και για το Μέγα Αλέξανδρο, τους ήρωες του 21 που έδωσαν το αίμα τους για την για να την ελευθερώσουν. Πρέπει να είναι σπουδαίο μέρος σκέφτηκε. Αν και ήταν αρκετά ψηλά μπορούσε να ακούει τους ανθρώπους να μιλάνε, τα παιδιά να παίζουν χαρούμενα. Οι άνθρωποι έδειχναν ευτυχισμένοι. Το μπαλόνι χαιρόταν κάθε στιγμή της ελευθερίας του.

Τα πράγματα Άλλαξαν όμως πολύ γρήγορα. Ένας δυτικός παγωμένος Άνεμος εμφανίστηκε και προκάλεσε γκρίζα σύννεφα στον ουρανό. Η καταιγίδα ήταν κοντά. Το μικρό μπαλόνι άρχισε να φοβάται, όπως ένα παιδάκι που δεν μπορεί να βρει το σπίτι του. Αχ! Μακάρι να γυρνούσα πίσω. Δεν θα φύγω ποτέ ξανά Θεούλη μου! Το στροβίλισμα άρχισε να το  πηγαίνει αριστερά και δεξιά. Τα πράγματα θα γινόταν χειρότερα αν ένας μικρός κοκκινολαίμης δεν τραβούσε το σκοινάκι από το μπαλόνι ώστε να το τραβήξει μακριά από την καταιγίδα. Για αυτό οι φίλοι βοηθούν ο ένας τον άλλον. Το μικρό πουλάκι φώναξε: «είναι η ώρα να επιστρέψουμε στο σπίτι». Πολλές φορές έκαναν και οι τρεις παρέα με το μικρό κορίτσι.

Ένας λαμπερός ήλιος βγήκε την επόμενη μέρα έσβησε σημάδια από την καταιγίδα. Κοίταξε γύρω τα μέρη ήταν γνώριμα. Βρισκόταν στον κήπο του σπιτιού του. Η μικρή κοιτούσε έξω από το παράθυρο. Το αναγνώρισε και βγήκε αμέσως έξω. Δεν πίστευε στα μάτια της. Η χαρά ήταν πολύ μεγάλη. Η περιπέτεια είχε τελειώσει και το μικρό μπαλόνι ένιωσε τρομερή ανακούφιση. «Σπίτι μου, σπιτάκι μου», φώναξε.

Το μικρό κορίτσι πρόσεχε πιο πολύ το μπαλόνι της και εκείνο της κράτησε συντροφιά για πολύ καιρό! Κράτησε όμως αυτή την περιπέτεια στο μυαλό και τη θυμόταν κάθε φορά που έβλεπε ένα μπαλόνι στον ουρανό. 

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ

ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί μαθητική εργασία που έγινε με αφορμή την παρουσίαση, από την καθηγήτρια Γεωργία Αλειφέρη, παραμυθιών που ανθολογούνται στο σχολικό εγχειρίδιο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α’ Γυμνασίου, όπου οι μαθητές και οι μαθήτριες δοκίμασαν τις δυνάμεις τους στη συγγραφή παραμυθιών.