ΠΑΡΑΜΥΘΟ…ΛΟΓΕΙΑ (12/23)

 ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥ

Οι σπόροι άρχισαν να χοροπηδούν μέσα στην ποδιά του μικρού αγοριού. Μόλις τους είχε αγοράσει με τη μητέρα του από το φυτώριο της γωνίας. Εκείνοι θα ξεκινούσαν το ταξίδι τους.

«Θα έχω τα ωραιότερα λουλούδια στον κήπο!», είπε. Γεμάτος όρεξη, σκάλισε το χώμα και με πολλή, πολλή υπομονή άρχισε να βάζει τα σποράκια προσεκτικά χωρίς να είναι το ένα πάνω στο άλλο. Τα σκέπασε με το χώμα κι έκανε να φύγει.

«Ε, ψιτ, εσύ!»,άκουσε μια φωνούλα και γύρισε.

«Ποιός είναι;», ρώτησε.

-Εδώ, εδώ, σκύψε.

Κοίταζε το χώμα, η φωνή προερχόταν από εκεί.

-Καλά κατάλαβες, εγώ το σποράκι σου μιλάω!

 Ένιωσε να καλύπτεται από ένα σύννεφο καπνούκαι να μικραίνει ώσπου προσγειώθηκε σε ένα καναπέ που ήταν φτιαγμένος από καρυδότσουφλα.

- Καλωσήρθες!

- Πού βρίσκομαι;

- Είσαι στο σπίτι μου!

- Που είναι το σπίτι σου; Μέσα στο σποράκι;

-Ναι!

- Αλλά εγώ είμαι κανονικός άνθρωπος. Πώς βρέθηκα εδώ;

-Με λίγη μαγεία όλα γίνονται.

- Γιατί βρέθηκα εδώ;

- Καταρχήν, να συστηθούμε : Είμαι η Γαία (γη), ήθελα να σε γνωρίσω από τη στιγμή που σε άκουσα στο φυτώριο.

Μόλις συνήλθε από την έκπληξη ο μικρός άνοιξε τα μάτια του κι είδε μπροστά του μια πανέμορφη κοπέλα να του χαμογελά.

- Κατάλαβα πόσο αγαπάς τα δέντρα και τα λουλούδια, αλλά και πόσο φροντίζεις τον κήπο σου να είναι πάντα καθαρός και φροντισμένος. Τα ζωάκια σου είναι πάντα καθαρά και ταϊσμένα και όλοι οι άνθρωποι που περνούν από εδώ καμαρώνουν και φωτογραφίζουν τον κήπο σου. Η γη είναι το σπίτι όλων μας και πρέπει να τη σεβόμαστε και να την αγαπάμε για να μπορούμε να την απολαμβάνουμε τα δώρα της, το άρωμα των λουλουδιών, τη δροσιά των δέντρων κι όλους τους θησαυρούς που κρύβονται μέσα της.

- Μα, καλή μου Γαία, εγώ είμαι ακόμα πολύ μικρός, δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου.

- Καλέ μου φίλε, δεν θα είσαι μόνος σου, έχεις τους φίλους σου που είστε αγαπημένοι και φροντίζετε ο ένας τον άλλον κι έτσι θα μάθετε να φροντίζετε και τον κήπο σου κι εγώ θα είμαι πάντα εδώ για να σας συμβουλεύω και να σας βοηθάω, αρκεί να με φωνάζεις!

 Τελικά άκουσε τη φωνή της μητέρας του να τον ζητάει. Μάλλον κάποιο όνειρο έβλεπε, του είπε. Εκείνος όμως ήταν χαρούμενος, πολύ χαρούμενος. Τα χρόνια πέρασαν, ο μικρός μας ήρωας μεγάλωσε, έγινε μπαμπάς κι αργότερα παππούς, όμως πάντα κρατούσε καλά φυλαγμένο το μυστικό του και όταν τελικά εμπιστεύθηκε το μυστικό του κήπου στον εγγονό του, έκλεισε τα μάτια του και ο θεός του επέτρεψε να γίνει ένα φωτεινό αστέρι πάνω από τον αγαπημένο του κήπο.

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ