Το ποδόσφαιρο, αδιαμφισβήτητα!

 «Η μπάλα δεν σου έρχεται ποτέ από εκεί που την περιμένεις»

   της Δένας Αναξαγόρου Τουμαζή *  

«Οτιδήποτε γνωρίζω με σιγουριά σχετικά με την ηθική και τις ευθύνες, το έχω μάθει από το ποδόσφαιρο» 

Λόγια του Γάλλου νομπελίστα, φιλόσοφου και συγγραφέα Albert Camus, ο οποίος υπήρξε ποδοσφαιριστής και ποδοσφαιρόφιλος. Κάποιοι σνομπάρουν το ποδόσφαιρο θεωρώντας το σαν ένα βάρβαρο σπορ για τους ημιμαθείς και τις μάζες, ίσως γιατί οι κανόνες του είναι τόσο απλοί που μπορεί να τους κατανοήσει ακόμη και ένα μικρό παιδί. Είναι οι ίδιοι για όλους, κανόνες απαράβατοι που τους διέπει ένα αίσθημα δικαιοσύνης, εν αντιθέσει με την πολιτική. Επιπλέον, το ποδόσφαιρο είναι προσιτό σε όλους αφού χρειάζεται μόνο μία μπάλα και μία αλάνα, ενώ σε άλλα ελιτίστικα σπορ, όπως το τέννις και το γκολφ, χρειάζονται ειδικά τερέν, τόποι χλοεροί και ακριβοί εξοπλισμοί. 

 Ένας φίλαθλος δεν αλλάζει ποτέ ομάδα, ακόμη κι αν αυτή πιάσει πάτο, ενώ ένας πολιτικός ελίσσεται, ξεχνά τις θέσεις και τις «αρχές» που υποστήριζε και στις επόμενες εκλογές μπορεί να αλλάξει κόμμα, ή ακόμη να κάνει δικό του, ανάλογα με τα προσωπικά του συμφέροντα, αν του έχουν τάξει για παράδειγμα μια πρεσβεία ή μια υψηλή θέση σε κάποιον οργανισμό. Μπορεί ακόμη και «να πέσει σε κώμα» για να μην αναλάβει τις ευθύνες του για όλα όσα έταζε προεκλογικά. 

 «Λογικός είναι ο άνθρωπος που αισθάνεται λογικά και όχι αυτός που απλά σκέφτεται με τη λογική» 

 Κάπως έτσι ήταν το ποδόσφαιρο για τον Albert Camus, όπως και για τους φιλάθλους που αγαπούν και υποστηρίζουν μιαν ομάδα ή έναν παίχτη, χωρίς αυτό να έχει να κάνει με μια τετράγωνη λογική ή τον ορθολογισμό. Με τη λογική, ενδεχομένως να υποστηρίζαμε τις πιο δυνατές και άτρωτες ομάδες, για να είμαστε πάντα από τη μεριά του νικητή. 

 «Η τέχνη δεν αντέχει τη λογική»

Για τον Albert Camus το ποδόσφαιρο ήταν μια μορφή τέχνης. Ο ίδιος υπήρξε τερματοφύλακας της ομάδας του. Μια θέση «μοναχική». Γιατί αν η ομάδα σου βάλει γκολ, είναι σίγουρα χωρίς τη δική σου συμβολή, αφού εσύ βρίσκεσαι μόνος, στην άλλη άκρη του γηπέδου. Εάν όμως δέχεσαι γκολ, φταις μόνον εσύ και σαν τον Σίσυφο, θα κουβαλάς όλες τις ευθύνες και το βάρος στους δικούς σου ώμους. Μόνος ανάμεσα στις χιλιάδες φιλάθλους, που παραληρούν στις κερκίδες, επευφημούν, όπως οι αρχαίοι Ρωμαίοι, μπροστά στις αρένες με τα λιοντάρια. Ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος μπαίνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είναι περικυκλωμένος από ένα φανατισμένο πλήθος, έτοιμο να τον αποθεώσει ή να τον κατασπαράξει. Μπορεί να δεχτεί τον απόλυτο θρίαμβο, ή να βρεθεί ξαφνικά στο περιθώριο, για μια λανθασμένη κίνηση που είχε για κόστος την ήττα της ομάδας του. Ένας πολιτικός, όμως, μπορεί να ελίσσεται και ο όχλος ξεχνά και του συγχωρεί εύκολα: λάθη, ψέματα ή παραλήψεις. 

Όπως τα περισσότερα παιδιά έτσι κι εγώ υποστήριζα για συναισθηματικούς λόγους την ομάδα του πατέρα και των θείων μου. Βρέθηκα μία και μοναδική φορά στο γήπεδο. Έπαιζε η ομάδα μου η ΑΕΛ και μάλιστα έχασε. Συνέχισα να είμαι Αελίστρια, κρατώντας το νήμα που με ένωνε με τα παιδικά μου χρόνια. Ώσπου φτάνοντας στη μέση ηλικία γκρεμίστηκε ο κόσμος μου, όταν έμαθα από ένα φίλο πως τα απογεύματα έπινε καφέ και καλαμπούριζε με τον πατέρα μου, στο σωματείο του Απόλλωνα. Του είπα πως κάπου κάνει λάθος, πως αποκλείεται να είναι ο Παναγιώτης, ο δικός μου πατέρας που συχνάζει σε μιαν αντίπαλη ομάδα. Ρωτώντας τον, μου είπε πως όντως εκεί περνούσε τα δειλινά του. «Μα παπά, εσύ ένας Αελίστας, τι γυρεύεις εκεί;» τον ρώτησα. Η απάντησή του αποκαλυπτική. «Μα πάντα ήμουν με τον Απόλλωνα. Έκαμνα πως ήμουν με την ΑΕΛ, για ν’ αγοράζω τον καυκά με τους θείους σου». Συγκλονισμένη πήγα να βρω τον θείο Αρτέμη, να του πω τον πόνο μου. «Ξέρεις... Ούτε εγώ ήμουν ποτέ με την ΑΕΛ. Έλεγα πως ήμουν για νάχω την ησυχία μου. Εγώ με τον Άρη ήμουν πάντα», μου είπε. 

 «Η μπάλα δεν σου έρχεται ποτέ από εκεί που την περιμένεις»

 Διάφορα γεγονότα και συμβάντα, μπορεί ξαφνικά να ανατρέψουν τις ισορροπίες και τις βεβαιότητες της μίας και μοναδικής ζωής μας. Γι’ αυτό κι ο άνθρωπος έχει από αρχαιοτάτων χρόνων την ανάγκη της τέχνης και της δημιουργίας. Ό, τι κι αν αυτό σημαίνει για τον καθένα μας. Για κάποιον είναι η δημιουργία ενός έργου τέχνης, για άλλον μια σούβλα που γύριζε για ώρες μέχρι να φτάσει στο ύστατο σημείο ψησίματός της. Μπορεί να είναι ένα γλυκό που φτιάχτηκε με μεράκι. Ένα δέντρο που φυτέψαμε στον κήπο μας και έβγαλε τους πρώτους του καρπούς. 

 «Το να δημιουργείς είναι σαν να ζεις δυο φορές»

Είχε πει ο Camus, ο οποίος υπήρξε εκτός των άλλων και ένας σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας. Όταν ρωτήθηκε αν προτιμά το θέατρο ή το ποδόσφαιρο, είχε απαντήσει: 

Η Εθνική Νέων όταν αποκλείστηκε από την φάση των ομίλων
 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έγινε στην Ισπανία
 και η κοινή γνώμη της χώρας ήταν απογοητευμένη για
 αυτή την εξέλιξη(1957), του Κώστα Μητρόπουλου ΤΑ ΝΕΑ

«Το ποδόσφαιρο, αδιαμφισβήτητα!»

Εμάς, στη μεγάλη αρένα της μικρής μας ζωής, μέσω της τέχνης και της δημιουργίας, μας δίνεται η ευκαιρία να ζήσουμε κι άλλες ζωές. Μπορεί η μπάλα να μην μας έρχεται πάντα από εκεί που την περιμένουνε, αλλά ας μην ξεχνάμε πως πάνω απ’ όλα: 

 «Ο άνθρωπος είναι το άθροισμα των επιλογών του»

 Ας αθροίσουμε τις μέρες μας κι αν δεν βρούμε αυτό που θέλαμε, ν’ αλλάξουμε ίσως τις προτεραιότητες και τις επιλογές μας στη ζωή.

Όσο μπορούμε...

Υ. Γ.

Ο φιλέλληνας Albert Camus δημοσίευσε στις 6 Δεκεμβρίου του 1955, στη γαλλική εφημερίδα «L’ Express», άρθρο με τίτλο «L’enfant grec» («Το ελληνόπουλο») όπου εκλιπαρεί τη διεθνή κοινή γνώμη να πιέσει, ώστε να δοθεί χάρη στον καταδικασμένο από τους Άγγλους σε θάνατο αγωνιστή της ΕΟΚΑ Μιχαήλ Καραολή.

ΣΣ. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες που αναφέρονται:  ΑΕΛ είναι η Αθλητική Ένωση Λεμεσού, ο Απόλλων Λεμεσού και ο Άρης Λεμεσού.

ΠΗΓΗ: www.philenews.com/

………………………….

Η   Δένα Αναξαγόρου Τουμαζή   είναι αρθρογράφος της καθημερινής Κυπριακής εφημερίδας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Το άρθρο της το αλιεύθηκε από τον ιστότοπο της εφημερίδας.